Elzevira

Na de borsparende operatie neem ik veel paracetamol. Het werkt prima dus al na een paar dagen besluit ik de maximale dosis te minderen.  Dat blijkt voorbarig dus toch maar weer ophogen en nog een paar dagen doorzetten.  Denkbeeldig houd ik een pijndagboek bij en wat opvalt zijn fantoompijnen of meer nauwkeurig fantoomgevoeligheid, want pijn is het niet. 

Rechter borst is geopeerd en daar voel ik niks bijzonders, terwijl links zo nu en dan opspeelt. En dat terwijl er links slechts een dun laagje huid over is met daaronder een wafelvormig stukje sylyconen, de prothese.

Hoe gebrekkig ook er is nog steeds een neurologische verbinding tussen rechts en links. Dat verbaast me.  

Een zonnige en koude herfstochtend fietsend over de Grebbedijk na een knisperend roeitochtje op de Nederrijn, op weg naar huis. Vanochtend durfde ik niet in de boot te stappen vanwege rugklachten. Die is in de lock-stand geschoten want als er meer dan drie dingen tegenzitten gecombineerd met lang stilzitten achter de computer dan schiet m'n rug in de stakingsstand. Rugstress of zo. De zwakste plek. 

Op de fiets is het fijn luisteren naar radio of podcast.  Op de heenweg naar Vroege Vogels en OVT.  We zitten nog volop in de tweede golf van de Covid-19 en we beginnen te wennen aan maatregelen maar het leven voor die tijd komt toch wel terug? vraag je je steeds vaker af. 

Vandaag een GoedGesprek van Lex Bohlmeijer met Paul Verhaeghe. Het gaat over het begrip 'Normaliteit' en o.a. over zijn boeken 'Intimiteit'  en 'Houd afstand, raak mij aan'.  

Nieuwsgierig geworden door het gesprek en de titel en omdat het over de huidige angst voor de pandemie gaat bestel ik het essay. 

Afgelopen week keek ik naar de Netflix serie Emily in Paris. De doelgroep zijn jonge vrouwen tot een jaar of 30 die nog hard op zoek zijn naar zichzelf en de ridder op het witte paard. Ben me bewust dat ik er wat oud voor ben, zeker nadat ik het een paar keer heb doorgezapt omdat het verhaal te saai en voorspelbaar is. Voordeel van Netflix is dat je ook hele afleveringen kunt overslaan en zo beland ik versneld bij de laatste.  En dan blijkt het toch nog interessant. De drie jonge vrouwen om wie het verhaal draait zijn namelijk in de lock-down beland en daar zijn de script schrijvers los gegaan in het verbeelden van de angsten, frustraties, onzekerheden die ons dagelijks leven beheersen. 

Terug naar de rugklachten.  De diagnose voorstadium van een klein tumor in rechter borst draagt niet bij aan zorgeloosheid. Deze zal binnenkort verwijderd moeten worden door middel van een borstsparende operatie.  Tumoren die in een vroeg stadium worden vastgesteld en tijdig kunnen worden verwijderd zijn dus niet zo bedreigend.  En ik schaar die rugklachten deels onder de psycho-somatische klachten.  

Je krijgt een diagnose en er is een behandeling namelijk wegsnijden die borst.  Het is allemaal wennen, maar omdat we er vroeg bij zijn (met dank aan het bevolkingsonderzoek) is de kans groot dat snijden en het poortwachtonderzoek genoeg zal blijken en dat farmacologische nabehandeling niet nodig zal zijn. En dan kan de operatie ook zo ingepland worden dat ik eerst mee kan op de jaarlijkse buitenlandse roeitocht. Dit jaar zal dat op de Somme zijn.  Dat klinkt als de enige goede planning. Alle energie inzetten op samen roeien en daarna komt de rest vanzelf.

Vlak voor vertrek naar Frankrijk neem ik tijd om mezelf voor de spiegel te fotograferen met ontblote borsten. Je weet maar nooit waar het goed voor is om een beeld te hebben van hoe het er nu nog uitziet.  Tot mijn verbazing is er in het ziekenhuis geen foto gemaakt. Zou het niet van belang zijn om te weten hoe het er uit zag? Je wilt toch zoveel mogelijk gelijkenis met wat er was? Of nee toch niet want het schoonheidsideaal schrijft symetrie voor en rechts blijft als referentie. Ook dat komt goed.

Op de laatse avond in St. Valery-sur-Somme ontstaat min op meer toevallig de episode rondom de auto die al een paar dagen vlak voor de voordeur geparkeerd staat. Het is een Jaguar XKR en nadat ik uit balorigheid op de achterkant ben gaan zitten in roeitenu, is er opeens ook een pose in badpak liggend op de motorkap. Het ligt best lekker zo'n gladde zwarte voorverwarmde en gewelfde motorkap. Terwijl ik daar lig herinner ik opeens ook de eerste keer, acht jaar geleden in feestkleding. En helaas ben ik te ver over de datum om nog een carriere als pin-up te beginnen.  Vriendin A. die ook lotgenoot is, neemt wat foto's. Pin-up alleen voor the blinck of an eye dan maar. En ik vraag haar om een foto te maken gezeten op de auto in dat badpak van de ontblote en te amputeren borst. Een waardig afscheid van een stukje van mezelf en ook nog met een knipoog, wat wil een mens nog meer van het leven. 

Vervolgens heeft vriend H. doorgeborduurd op de scene door te gaan liggen op de Jag in onderbroek en met een plastic bloemboeket dat zijn kruis kuis bedekt en ligt hij daar met gespreide armen als een soort Jezus Christ Superstar.  De lol en het gechiegel over deze fotoshoot was de beste boost aan zelfvertrouwen die ik me kon wensen. Totaal ontspannen en uitgerust maak ik me op voor het ziekenhuis. 

En de maandag direct na de roeivakantie lig ik om 12:00 uur helemaal niet wulps op de operatietafel. Klinisch wit is alles daar, precies zoals je verwacht. De artsen onherkenbaar verkleed in operatietenu met een douche kapje op het hoofd en een mondkapje. En dan komt de anaesthesist naast me zitten, hij begroet  me en zet een soort gewelfd doorzichtig hard plastic ding op m'n neus  en vraagt om drie keer diep te ademen. Na een keer ben ik al weg en na een uur of drie word ik licht kreunend wakker in de uitslaapkamer en voel eerst eens hoe het zit met handen en voeten. Daar zijn ze weer, alles lijkt het te doen. Pijn voel ik nog niet. Meteen komt er een verpleegster aangelopen die vraagt of ik een waterijsje wil met keus uit twee smaken. Peer voor mij. Zodra het ijsje op is, word ik teruggebracht naar de kamer. Om half vier ben  ik daar weer terug. Binnen een halfuur zit  roeivriendin J. ook van de Somme naast m'n bed  om een praatje te maken. Het was een hele operatie maar acheraf slaap je je er best doorheen. Ik krijg een batterij aan pijnstillers voorgeschreven en neem uiteindelijk alleen de maximale dosis paracetamol. Dat blijkt genoeg. De  eerste kuur antibiotica duurt 3 dagen

Twee nachtjes blijf ik in het ziekenhuis en op woensdag word ik opgehaald door vriendin W.  De  drain mag er meteen al uit. Er volgen 5 weken met veel wondvocht en pijnstillers maar na drie kuren is alles achter de rug en voel ik me weer bijna de oude. 

Twee weken na de operatie krijg ik het best mogelijke nieuws.  Geen uitzaaiingen. Dus geen nabehandeling. De vlag kan uit! En de psychologische inpact van dit al? Dat is een steeds weer terugkerende vraag. 

Kanker is een heel ellendige diagnose die ongeloofelijk veel onzekerheid met zich meebrengt, nu en de komende jaren.  Maar als je rekent dat er altijd minder zekerheden zijn dan onzekerheden dan is het voor mij nu allemaal goed afgelopen. Ziek zijn is vreselijk en buitengewoon ellendig. Maar ik verkeerde in gelukkige omstandigheid dat ik me nooit ziek heb gevoeld, en de wetenschap dat er iets niet klopte heeft daar geen invloed op gehad. 

Achteraf hebben de onderzoeken van het verwijderd weefsel aangetoond dat er slechts een voorstadium was en ben ik preventief geopereerd. 

Op weg naar Rotterdam in de trein luisterde ik naar dit goede gesprek tussen Lex Bohlmeijer en Renate Dorrestein. Het eerste gedeelte beluisterde ik op weg naar Rotterdam en dagen later het tweede deel op de fiets op weg naar VADA. Tussen het eerste en tweede deel kreeg ik van de chirurg een slechte tijding en toen ik het tweede deel beluisterde, was dat opeens met andere oren.

OverzichtOuder